Wydawnictwo: Prószyński i S-ka
Rok wydania: 1999
Ilość stron: 200
Jerry Burton, z zawodu lotnik właśnie przechodzi rehabilitację po dość poważnym wypadku. Lekarze są dobrej myśli, jednak, jak powszechnie wiadomo, w takich sytuacjach ważny jest spokój. Ze względu na to wraz z siostrą wyprowadza się na wieś, gdzie pośród małomiasteczkowej społeczności ma się poddać rekonwalescencji. Wszystko pięknie, jednak spokojną aurę mieściny zakłócają pełne niewybrednych oszczerstw anonimy skierowane do poszczególnych mieszkańców. Co rozsądniejsi puszczają te listy mimo uszu, jednak są również tacy, którzy w mniejszym lub większym stopniu biorą sobie owe słowa do serca. A w takim przypadku nietrudno o tragedię... Samobójstwo? Morderstwo? Co wydarzy się w Lymstock?
Klasyczne, małe miasteczko wraz z występującymi w nim uprzedzeniami, różnorodnymi charakterami mieszkańców oraz utartymi stereotypami to świetne miejsce na tego typu intrygę. Czytelnik nie może narzekać na brak ludzi podejrzanych - tutaj niemal każdy mógłby się kwalifikować na domniemanego sprawcę, co dodatkowo utrudnia jego identyfikację. Niejednokrotnie towarzyszyło mi przeświadczenie, że sytuacje przemawiające na niekorzyść bohaterów byłyby zbyt oczywistą wskazówką. Nie wiedziałam, które z nich mam uznać za ważne, a które spróbować zignorować lub zinterpretować inaczej - gdyby skupić się na wszystkich, u każdego z mieszkańców można by dopatrzeć się motywu, sposobności i tym podobnych. Więc co nam pozostaje? Cierpliwie zbierać kolejne informacje i mieć nadzieję, że w końcu zdołamy wyciągnąć odpowiednie wnioski.
Narracja została poprowadzona w typowo pamiętnikarski sposób, całą historię poznajemy dzięki relacjom Jerry'ego. Łatwo też zauważyć, że opowiada ją, znając już jej finał, przytaczając przy tym pewne wnioski, pozornie mało ważne szczegóły, nad którymi powinien zastanowić się już wcześniej, a których znaczenia nie zauważył.
Jerry jest osobą, która nie da sobie w kaszę dmuchać, jednak pewne typy osobowości nieco go przytłaczają. Joanna to silna, pewna siebie kobieta, która pomimo początkowych trudności szybko przystosowuje się do życia w miasteczku. Jeśli chodzi o resztę mieszkańców, będziecie się musieli zadowolić moimi zapewnieniami o ich barwnych osobowościach (lub zawierzyć zdolnościom autorki). Interesujące było zapoznawanie się z tymi wszystkimi "teoriami spiskowymi", jakie powstawały w umysłach mieszkańców, możliwość spojrzenia na rozgrywające się wydarzenia z kilku całkiem różnych (niekiedy nieco absurdalnych) perspektyw. Ciekawie wypadła również konfrontacja poglądów pochodzących z Londynu Jerry'ego i Joanny z poglądami pozostałych bohaterów.
Agatha Christie jak zwykle mnie nie zawiodła. Całą intrygę poprowadziła ciekawie i sprawnie, nie zaniedbując przy tym bohaterów i wydarzeń w niewielkim stopniu związanych z samą zbrodnią. Co więcej, miłym zaskoczeniem było dla mnie niespodziewane pojawienie się jak zwykle niezawodnej panny Marple, którą miałam okazję poznać przy okazji "4.50 z Paddington". Książkę jak najbardziej polecam, zwłaszcza tym, którzy zechcą przy okazji rozwiązywania tej zagadki poczuć panujący w "Zatrutym piórze" sielski klimat.
Klasyczne, małe miasteczko wraz z występującymi w nim uprzedzeniami, różnorodnymi charakterami mieszkańców oraz utartymi stereotypami to świetne miejsce na tego typu intrygę. Czytelnik nie może narzekać na brak ludzi podejrzanych - tutaj niemal każdy mógłby się kwalifikować na domniemanego sprawcę, co dodatkowo utrudnia jego identyfikację. Niejednokrotnie towarzyszyło mi przeświadczenie, że sytuacje przemawiające na niekorzyść bohaterów byłyby zbyt oczywistą wskazówką. Nie wiedziałam, które z nich mam uznać za ważne, a które spróbować zignorować lub zinterpretować inaczej - gdyby skupić się na wszystkich, u każdego z mieszkańców można by dopatrzeć się motywu, sposobności i tym podobnych. Więc co nam pozostaje? Cierpliwie zbierać kolejne informacje i mieć nadzieję, że w końcu zdołamy wyciągnąć odpowiednie wnioski.
Narracja została poprowadzona w typowo pamiętnikarski sposób, całą historię poznajemy dzięki relacjom Jerry'ego. Łatwo też zauważyć, że opowiada ją, znając już jej finał, przytaczając przy tym pewne wnioski, pozornie mało ważne szczegóły, nad którymi powinien zastanowić się już wcześniej, a których znaczenia nie zauważył.
Jerry jest osobą, która nie da sobie w kaszę dmuchać, jednak pewne typy osobowości nieco go przytłaczają. Joanna to silna, pewna siebie kobieta, która pomimo początkowych trudności szybko przystosowuje się do życia w miasteczku. Jeśli chodzi o resztę mieszkańców, będziecie się musieli zadowolić moimi zapewnieniami o ich barwnych osobowościach (lub zawierzyć zdolnościom autorki). Interesujące było zapoznawanie się z tymi wszystkimi "teoriami spiskowymi", jakie powstawały w umysłach mieszkańców, możliwość spojrzenia na rozgrywające się wydarzenia z kilku całkiem różnych (niekiedy nieco absurdalnych) perspektyw. Ciekawie wypadła również konfrontacja poglądów pochodzących z Londynu Jerry'ego i Joanny z poglądami pozostałych bohaterów.
Agatha Christie jak zwykle mnie nie zawiodła. Całą intrygę poprowadziła ciekawie i sprawnie, nie zaniedbując przy tym bohaterów i wydarzeń w niewielkim stopniu związanych z samą zbrodnią. Co więcej, miłym zaskoczeniem było dla mnie niespodziewane pojawienie się jak zwykle niezawodnej panny Marple, którą miałam okazję poznać przy okazji "4.50 z Paddington". Książkę jak najbardziej polecam, zwłaszcza tym, którzy zechcą przy okazji rozwiązywania tej zagadki poczuć panujący w "Zatrutym piórze" sielski klimat.
"Co my w ogóle wiemy? Znacznie więcej, aniżeli wiemy, że wiemy."
8/10
Kurcze, zazdroszczę czasu na książki. Ja od początku roku nie miałam czasu przeczytać nic innego, jak tylko same lektury, mniej więcej po dwie na tydzień.
OdpowiedzUsuńJa na szczęście lektur nie mam za wiele, jak na razie był tylko "Król Edyp" (nie licząc Księgi Hioba), ale mimo to narzekam, że nie czytam tyle, co wcześniej i wolę nie decydować się na dłuższe książki.
UsuńAgatha to moja ulubiona autorka!
OdpowiedzUsuńMoja ulubiona pisarka <3
OdpowiedzUsuńJeszcze tej powieści nie przeczytałam, ale oczywistym jest, że kiedyś ten moment nastąpi!
Panny Marple jako samej postaci nie lubię (Poirot bije ją na głowę), ale Christie ma tak świetne książki, że z pewnością i tą przeczytam:)
OdpowiedzUsuńMam na półce, więc postaram się przeczytać w najbliższym czasie, ale kiedy nastąpi ten "najbliższy czas" to nie mam zielonego pojęcia - szkoła wzywa! ;(
OdpowiedzUsuńAgatha Christie rzadko zawodzi czytelnika...na szczęście;)
OdpowiedzUsuńMam nadzieję, że kiedyś uda mi się zapoznać z twórczością tej autorki!
OdpowiedzUsuńNie wiem.... jakoś mnie to nie przekonywuje...
OdpowiedzUsuńJak ty znajdujesz czas na czytanie? Odkąd szkoła się rozpoczęłam kompletnie nie chce mi się czytać. Wracam do domu zmęczona, odrabiam lekcje (ale nie uczę się ha!) i gniję w swoich sprawach jak "aikowe kreatywności i wymysły" nie mam siły na czytanie i wybieram te lekkie prace które nie wymagają większego skupienia się... Ach zazdroszczę :(
Tej pozycji akurat nie przeczytałam, chociaż Christie to jedna z moich ulubionych autorek :)
OdpowiedzUsuńAgatha Christie to jedna z moich ulubionych autorek, chętnie przeczytałabym wszystkie jej książki ale biorąc pod uwagę ich ilość to nie wiem czy mi się to uda :)
OdpowiedzUsuńPozdrawiam!
Tej powieści Christie jeszcze nie czytałem, ale kiedyś widziałem film, zresztą bardzo udany i doskonale oddający atmosferę z kryminałów autorki :)
OdpowiedzUsuńNiedawno kupiłam tę książkę, ale musi poczekać, wiadomo, te z biblioteki zawsze na pierwszym miejscu ;))
OdpowiedzUsuń