J. Green, D. Levithan "Will Grayson, Will Grayson"

Wydawnictwo: Bukowy Las  |  Liczba stron: 368

Sporo czasu minęło odkąd ostatnio czytałam powieść Johna Greena. Byłam co prawda ciekawa, zwłaszcza gdy była to jeszcze nowość, co swoim czytelnikom zaserwuje tym razem i jak wyszła mu współpraca z innym pisarzem, jednak… jakoś zabrakło motywacji. Kiedy jednak przyszło do wybrania pierwszej książki, jaką przeczytam dzięki Legimi, doszłam do wniosku, że czas poznać Willa Graysona. A nawet dwóch. Czy było warto?

Nasz pierwszy Will Grayson - ten, którego dostarczył nam Green - jest zwyczajnym chłopakiem, który woli żyć na uboczu, nie wyróżniać się i ogólnie rzecz biorąc nie angażować się. O to jednak bywa trudno, gdy za najlepszego przyjaciela ma się Kruchego Coopera, który zwraca na siebie uwagę w sposób całkowicie naturalny i to nie tylko przez wzgląd na jego słuszne rozmiary czy orientację seksualną. Kruchy taki już po prostu jest. Prawdziwa dusza towarzystwa, człowiek sztuki, który ma w dodatku niezwykłą umiejętność odnajdywania nowej miłości życia co… no, bardzo szybko (po uprzednim zakończeniu poprzedniej złamanym sercem). Z resztą sami widzicie, miało być o Willu, a już się Kruchy zdążył władować na pierwszy plan.

Tak więc jest Will Grayson, który woli się nie wychylać oraz ekstrawertyczny Kruchy, z którym mimo wszystko się przyjaźni. I jest też Jane, którą chyba lubi. Chyba, bo raz go do niej ciągnie, a raz wolałby się trzymać z daleka. A Kruchy chciałby im dopomóc, choć jego starania nie są mile widziane przez Willa. I tak to się kręci, głównie wokół mającego powstać musicalu autorstwa Kruchego, ale znajdzie się też miejsce na koncerty zdecydowanie nie mainstreamowych zespołów, rozważania na temat przyjaźni, miłości i fizyki, ze szczególnym uwzględnieniem Kota Schrödingera.

Z kolei Will Grayson stworzony przez Levithana to chłopak zamknięty w sobie, od dłuższego czasu zmagający się z depresją, mimo leków wciąż stojący na skraju przepaści. Wdzięczny matce za obecność przy nim, a jednak niezdolny do wyrażenia tego w jakikolwiek sposób. Do jego bliższych znajomych należy Maura, którą jednak stara się od siebie odsunąć, a jedyną osobą, przed którą naprawdę potrafi się otworzyć jest Isaac, z którym od jakiegoś roku pisze na czacie. Nigdy się jeszcze nie spotkali, ale może właśnie przyszedł na to czas?

Przygnębiające (ale i mimowolnie trochę irytujące) było obserwowanie, jak drugi Will się umniejsza, kieruje w swoją stronę bardzo surowe opinie, które, jak pokazują późniejsze wydarzenia, wcale nie muszą być tak bliskie prawdzie. Patrzenie na to, jak zmaga się z depresją nie było przyjemne, jednak jego działania dowodziły, że mimo wszystko wciąż się nie poddał. Aż pewnego razu, za sprawą czystego trafu, w chyba najbardziej niespodziewanym miejscu spotkało się dwóch Willów Graysonów

Dwóch całkowicie różnych bohaterów, dwie całkowicie różne historie, które jednak w pewnym momencie się krzyżują, by następnie do samego końca w ten czy inny sposób wpływać na siebie nawzajem. Ciekawie było w jednej powieści zobaczyć bohaterów wykreowanych przez dwóch autorów. W przypadku Greena mogę stwierdzić, że jest on rzeczywiście dość… greenowski, nie wiem jak z Levithanem, bo do tej pory nie czytałam żadnej jego powieści. Tutaj zdecydował się na nietypowy zabieg - w rozdziałach z perspektywy drugiego Willa Graysona nie używa dużych liter, co później tłumaczy we wspólnej rozmowie na końcu książki.

A więc… czy wypaliło? Myślę, że tak. Książka potrafi zarówno nieźle rozśmieszyć, jak i mocno zdołować, a jednak czyta się ją dość lekko. Z jednej strony porusza poważne tematy, z drugiej pozostaje dobrym młodzieżowym czytadłem, przy którym można miło spędzić czas.