Anime "Aoi Bungaku Series"

Ja serio napisałam tak dużo na temat tego anime? Sama jestem w szoku (a wciąż mogłabym napisać nieco więcej). Mam jedynie nadzieję, że nie przerazicie się za bardzo ilością tekstu i jednak zdecydujecie się przebrnąć przez moje nieco przydługie wywody.

Tytuł: Aoi Bungaku Series

Ilość odcinków: 12

Rok produkcji: 2009

Ocena: 9

Klasyka literatury to coś, co pasowałoby znać. Przynajmniej teoretycznie, bo w praktyce różnie z tym bywa. Nie oszukujmy się, nie każdy czyta. A nawet jeśli, to nie zawsze uśmiecha mu się wizja przebrnięcia przez niektóre uznane za narodowe arcydzieła historie. Twórcy "Aoi Bungaku" postanowili wyjść naprzeciw współczesnemu społeczeństwu i zaproponować całkiem inny sposób na interakcję z kilkoma utworami wywodzącymi się z Kraju Kwitnącej Wiśni.

"Aoi Bungaku" to adaptacja sześciu klasyków literatury japońskiej. Nie czytałam, więc niewiele wiem na ich temat, jednak samo anime zainteresowało mnie już jakiś czas temu. Zaczyna się od krótkiego wprowadzenia, w którym prezenter Sakai Masato (będący jednocześnie seiyuu kilku występujących tu postaci) informuje nas o aktualnie przedstawianej historii, dopowiada nieco o autorze czy okolicznościach towarzyszących ich pracy. Poznawanie dziejów tych dzieł, losów ich autorów oraz występujących między nimi zależności - już samo to było dla mnie ciekawym doświadczeniem, a przecież nadal nie wspomniałam nawet o wydarzeniach mających miejsce w poszczególnych historiach. Ale teraz czas to nadrobić.

Pierwszą i najdłuższą z historii jest "Koniec człowieczeństwa" autorstwa Osamu Dazai - zdaniem prezentera opowieść, która nigdy się nie starzeje. To tragiczna historia człowieka, który nie potrafi sobie radzić w społeczeństwie. Pragnie żyć jak każdy zwyczajny człowiek, jednak szansa na to nieustannie wymyka mu się z rąk. Youzou Oba, bo tak mu właśnie na imię, z początku jawi się nam jako wyrachowany manipulant, jednak maska, jaką przybrał szybko pryska. Zostaje nieszczęśliwy, zagubiony człowiek ze zwichrowaną osobowością, który w swoim prawdziwym ja upatruje potwora, a który próbuje chwytać swoje szanse na szczęście. Otoczony przez osoby, które upatrują sobie w nim możliwość łatwego zarobku, nie będzie miał łatwo. Ile błędów zdąży w tym czasie popełnić? I czy osiągnie to, czego pragnie? Charakteryzujący "Koniec człowieczeństwa" niepokojący klimat, dodatkowo wzmacniany dzięki klimatycznej muzyce, jest wręcz namacalny i nie pozwala o sobie zapomnieć. Poza tym zawarty tu ładunek emocjonalny - niespełnione nadzieje, szaleństwo, chwile radości, ale i wiele cierpienia - może wprowadzić w dość parszywy nastrój. Youzou od początku przywodził mi na myśl Lighta z "Death Note" i nie ma się co dziwić, skoro za projekt postaci odpowiadał Takeshi Obata. Kreska bardzo przypadła mi do gustu, podobnie jak stonowana kolorystyka, w odpowiednich momentach przybierająca jednak na intensywności, oraz ciekawa gra świateł.

"Las Skryty Pod Gałęziami Wiśni w Pełnym Rozkwicie" Sakaguchiego Ango inspirowany był pewnym prawdziwym wydarzeniem, które wstrząsnęło autorem. Czy można uznać kwitnące wiśniowe drzewo za straszne? Najwyraźniej tak. Właśnie takie odczucia żywi nieustraszony (nie licząc wspomnianej dopiero co słabości) bandyta Shigemaru, mieszkający w lesie wraz z grupką swoich żon. Dla niego spadające z drzewa płatki stały się zapowiedzią mających mieć wkrótce miejsce krwawych wydarzeń, zła stopniowo wypełniającego przestrzeń wokół. Wkrótce zaślepiony miłością do pięknej, pewnej siebie, nawykłej do luksusów, cynicznej kobiety, która wykorzystuje jego uległość na każdym kroku, będzie musiał wiele dla niej poświęcić. Jak wiele jej zachcianek zdoła spełnić? Jak bardzo ceni jej wątpliwą miłość? I jaki jest sekret "Lasu Skrytego Pod Gałęziami Wiśni w Pełnym Rozkwicie", którego tak się obawia? Tym razem za projekt postaci odpowiadał Kubo Tite, znany głównie z "Bleacha". W związku z tym historia ta roztacza całkiem inny klimat - zdecydowanie mniej przytłaczający, pełen humoru, choć i tutaj znajdzie się trochę dramatyzmu, zwłaszcza pod koniec. Irytowało mnie wtrącanie do dialogów angielskich zwrotów, a muzyka, choć było jej całkiem sporo, nie wydawała mi się zbyt interesująca. Jakoś nie moje klimaty.

Jak podpowiada prezenter, Natsume Souseki napisał "Kokoro" z wściekłości na egoizm i morale ludzkości. Projektem postaci ponownie zajął się Takeshi Obata. Sensei (jego imienia nie znamy) mieszka w domu pewnej dziewczyny (od dawna mają się ku sobie) i jej matki. Pewnego dnia decyduje się zapewnić dach nad głową swojemu przyjacielowi, żyjącemu w bardzo rygorystyczny sposób. Pragnie pokazać mu, że ludzie potrafią być życzliwi, jednak wkrótce nachodzą go wątpliwości. Czy był to dobry pomysł? Czy jego obawy dotyczące bezpieczeństwa dziewczyny są uzasadnione? Do czego doprowadzi cała ta sytuacja?

Wersja anime została wzbogacona o przedstawienie tej historii z perspektywy wspomnianego przyjaciela, K. Przyznam, że zaskoczyła mnie. Wydawała mi się odmienna od tego, co przedstawiał oryginał, w pewien sposób bardziej bezwzględna. Z jednej strony ta niezgodność nieco mnie drażniła, z drugiej brałam pod uwagę to, że mógł to być całkowicie subiektywny sposób postrzegania tej sytuacji przez K. A jednak przebieg akcji, choć podobny, w obu wersjach różni się pewnymi szczegółami, chociażby porą roku. Z początku nie wiedziałam co o tym myśleć, jednak ostatecznie wszystko stało się bardziej klarowne. Przynajmniej w pewnym stopniu. Perspektywa K była ciekawym dodatkiem, choć nie potrafię stwierdzić, czy rzeczywiście... właściwym? I tak pewnie pozostanie, skoro nie miałam okazji przeczytać pierwowzoru. To dwa całkowicie różne, w pewien sposób sprzeczne, spojrzenia na tę samą historię, jednak nawet gdyby pominąć drugą część wydaje mi się, że nie udało mi się do końca zrozumieć intencji autora/twórców.

Inne dzieło Osamu Dazai, "Biegnij, Melosie", powstało w czasie, gdy twórczość autora wciąż miała jeszcze pozytywny wydźwięk. "Trudno jest temu, który czeka? A może trudniej jest temu, który każe komuś czekać?" Właśnie to pytanie okazało się tu kluczowe. Takada zostaje poproszony o napisanie scenariusza do wystawianej na scenie opowieści o Melosie, dla którego przyjaciel postawił swoje życie na szali. Od początku nie był do niej przekonany, jednak wziął to zlecenie. Nie spodziewał się jednak, że starożytna historia obudzi w nim własne, bolesne wspomnienia, o których wolałby zapomnieć. Czy zdoła na czas napisać scenariusz? Czy w jakiś sposób będzie to miało związek z jego przeszłością? Czy pozwoli mu się z nią rozliczyć? To historia pełna wątpliwości, żalu, zniechęcenia, straconego zaufania, którego iskierka wciąż jeszcze tli się gdzieś w człowieku. Uraza, jaką od dawna żywi Takada jest jednocześnie bezgłośną prośbą o poznanie powodu, prawdy kryjącej się za rozczarowaniem, którego doznał. Czy pozna odpowiedź na przytoczone wcześniej pytanie? Za projekt postaci odpowiedzialny był Konomi Takeshi znany z "Prince of Tennis".

Na dwie ostatnie historie przeznaczono po jednym odcinku. Autorem obu jest Akutagawa Ryuunosuke, a za projekt postaci znów odpowiedzialny był  Kubo Tite i o ile w "Lesie...", nie budził we mnie ten fakt większych zachwytów, to tym razem przyznam, że była to świetna decyzja, a żywa kolorystyka idealnie pasuje do tych historii. Pierwsza z nich to "Pajęcza nić", której bohaterem jest bezwzględny, nie zważający na nic i nikogo złodziej i zabójca Kandata, który pewnego dnia uznał, że nie zabije napotkanego przypadkiem pająka. Nie chcę jednak zdradzać na ten temat za wiele. Czy pajęcza nić może w niedalekiej przyszłości stać się dla niego szansą na ratunek? Na koniec dostajemy jeszcze "Obraz piekła", czyli, krótko mówiąc, opowieść o człowieku, który poświęca wszystko dla swojej sztuki.

Są historie, które roztaczają wokół siebie pewną aurę niezwykłości, które nieuchronnie do siebie przyciągają i nawet już po zapoznaniu się z nimi przez dłuższy czas nie dają myślom odpocząć. Według mnie należy do nich "Koniec człowieczeństwa". Są jednak też te  z początku niepozorne czy zwyczajne historie, których treść należy najpierw przetrawić, poświęcić więcej czasu na rozmyślania, by w pełni docenić ich wartość. I przykładem takiej historii jest dla mnie "Las…". A "Kokoro"? Nie dawało mi spokoju i skłaniało do ponownego roztrząsania tej historii, gdyż czułam, że wciąż nie uchwyciłam czegoś ważnego, że coś wciąż mi umykało, nawet po ponownym obejrzeniu. To jednak stanowi o jego sile - nie pozostawia widza obojętnym. Podobnie z "Biegnij, Melosie", gdzie rzeczywistość miesza się z grą na scenie, a przeszłość z teraźniejszością. Cienka granica pomiędzy nimi nadaje tej historii ulotnego czaru, a i kreska całkiem nieźle się tu prezentuje.

Przeszło mi przez myśl, że zamiast obejrzeć anime wolałabym te powieści przeczytać. Nie dlatego, że mi się nie podobało - wręcz przeciwnie, po prostu dzięki temu mogłabym spędzić przy nich więcej czasu. I właśnie dlatego tym bardziej żałuję, że żadna z nich nie została wydana w Polsce, z cichą nadzieją oczekując chwili, w której to się zmieni. Choć minęło dość sporo czasu odkąd obejrzałam tę serię, to moje odczucia względem niej, nawet jeśli zbledły, to jedynie nieznacznie i wciąż pozostają żywe. Wciąż pamiętam emocje, jakie mi towarzyszyły, a czytając to, co wcześniej napisałam, dalej znajduję tematy, o których mogłabym rozprawiać i wiem, że jeszcze do tej serii powrócę.

Pisząc tę recenzję, na nowo rozpatrując poszczególne historie, kompletnie zatraciłam poczucie czasu (kolejny powód, by zapoznać się z tą serią). Mało w tym wszystkim krytycznych uwag? Może i tak, jednak to również kolejny dowód na to, że poświęcony temu anime czas nie uważam za stracony. Czy ktoś jeszcze ma jakieś wątpliwości? Niezależnie od odpowiedzi zapraszam przed ekrany.

E. Schmitt "Małżeństwo we troje"

Wydawnictwo: Znak

Ilość stron: 313

Tym razem Schmitt bierze na warsztat związki i relacje międzyludzkie (choć i pies się znajdzie). Z wnikliwością przedstawia ludzkie troski, słabości, ale i silne strony oraz moc uczuć. Sam autor wspomina, że są to historie niewidzialnych miłości.

W dzień ślubu Genevieve i Edouarda w tej samej kaplicy, gdzieś na uboczu miała miejsce o wiele bardziej kameralna, ale równie ważna uroczystość. W cieniu jednej z kolumn Jean i Laurent również wymówili sakramentalne tak, choć nie miało ono żadnego znaczenia dla nikogo poza nimi. Bohaterowie opowiadania "Dwóch panów z Brukseli" z sentymentem wspominali o tym, wówczas młodym małżeństwie, które traktowali jako swoją bliźniaczą parę. I rzeczywiście mieli ku temu pewien powód, gdyż ich losy, choć całkowicie odseparowane, niespodziewanie się krzyżowały, wpływały na siebie. Zarówno wzloty, jak i upadki ich bliźniaczej pary przyczyniały się do wzmocnienia łączących mężczyzn więzi. Zmuszały ich jednak również do refleksji nad własnym życiem, gdyż los nie zawsze bywał łaskawy. Jak bardzo losy kogoś praktycznie obcego, kto nie zdaje sobie nawet sprawy z naszego istnienia mogą wpłynąć na nasze własne życie? Która para okaże się szczęśliwsza - ta zaakceptowana przez społeczeństwo, czy ta nieustannie kryjąca się przed niepożądanymi spojrzeniami?
W opowiadaniu "Pies" dane nam będzie poznać tajemnicę życia skrytego mężczyzny, któremu praktycznie od zawsze towarzyszył ten sam pies. Czy raczej pies tej samej rasy, któremu zawsze dawał na imię Argos. Zwykły kaprys, niezrozumiałe dziwactwo, czy może coś więcej? Jak wielką rolę w życiu człowieka może odegrać pies? Jakie wydarzenia ukształtowały tę nie zawsze pochwalaną przez innych postawę?
Dalej mamy tytułowe "Małżeństwo we troje". Konstancja, młoda jeszcze wdowa z dwójką dzieci, w końcu znalazła kogoś, kto się nią zainteresował, kto mógł wyciągnąć ją z kłopotów finansowych. I choć długo to trwało, w końcu mogła z dumą nazwać się jego żoną, ale! No właśnie, ale. Jej Duńczyk, jak zwykła go nazywać, interesuje się nie tylko nią. Jest pod wrażeniem twórczej działalności jej zmarłego męża, którego nieustannie idealizuje. Kobieta, mimo szczerych chęci, nie może więc wyrzucić z ich życia byłego, choć ten wcale taki święty nie był. Czy da się żyć w małżeństwie we troje?
Umiejscowione w odizolowanej od reszty świata, wystawionej na łaskę nieprzejednanego żywiołu Islandii "Serce w popiele" jest historią kobiety, która była dla swojego chorego siostrzeńca jak druga matka, podczas gdy z własnym synem nie potrafiła się dogadać. Ten układ nie mógł jednak trwać wiecznie. W pewnej chwili czegoś zabrakło, a Alba, zaślepiona żalem i źle ulokowanymi emocjami, całkowicie zmieniła swoje dotychczasowe nastawienie. Czy zdąży się opamiętać, zanim dojdzie do kolejnej tragedii?
Jak bardzo może poróżnić dziecko, które nigdy się nie narodziło? Czy może się to zdarzyć także parze uważanej za wzór idealnego małżeństwa? Czy jest możliwe, by z trudem odzyskane szczęście niespodziewanie prysło jak bańka mydlana? W "Dziecku upiorze" możemy być świadkami właśnie takiej sytuacji.

Z całego tego zbioru najbardziej spodobało mi się pierwsze opowiadanie - chyba najbardziej uczuciowe ze wszystkich, co więcej, poruszające kilka ważniejszych tematów. Dochowywanie wierności, troska o drugą osobę, a przede wszystkim trwanie przy niej - na dobre i na złe, w zdrowiu i w chorobie. Dostrzegamy tu również pewną zależność od innych, ludzką ciekawość i chęć działania, a jednocześnie usuwanie się w cień, gdy sprawy nie idą po naszej myśli. Szczerze mówiąc, o tej historii z chęcią napisałabym osobno i może jeszcze tak kiedyś zrobię.

Również "Pies" zasługuje na więcej uwagi. Nikt, nawet rodzona córka starego doktora, nie miał pojęcia, co tak naprawdę siedzi mu w głowie. Nikt nie wiedział, jak zaczęła się jego niezwykła miłość do psów i jak wiele im zawdzięcza, przynajmniej do czasu, gdy sam nie postanowił tego ujawnić. A kryje się za tym naprawdę ciekawa, choć niekoniecznie łatwa historia, której szczegółów wolę w tej chwili nie zdradzać. W "Małżeństwie we troje" autor kolejny raz pozwala sobie na napisanie o, jak sam twierdzi, "najważniejszym człowieku jego życia". Od razu widać fascynację, jaką go darzy, choć mnie samą nie zachwyciło jakoś szczególnie. "Serce w popiele" było dość przewidywalne, jednak po przeczytaniu tego, co autor miał na ten temat do powiedzenia, fakt ten już mi tak bardzo nie przeszkadzał. A "Dziecko upiór"? No cóż, wypadło po prostu nieźle, zwłaszcza początek, choć bez fajerwerków.

Na całe szczęście nie obeszło się również bez paru słów od autora, notatek pisanych wraz z powstawaniem powyższych opowiadań. Ciekawie było zapoznać się bliżej z okolicznościami, które zainspirowały Schmitta do ich stworzenia, przeczytać jego wyjaśnienia, lepiej poznać jego sposób myślenia. Całość czytało mi się bardzo przyjemnie i choć nie wszystkie historie były równie dobre, będę je miło wspominać. Do niektórych może nawet jeszcze powrócę.

"-I tak mi nie wmówicie, że to nie jest podejrzane tak bardzo kochać psy.

-Tak bardzo kochać psy czy tak mało kochać ludzi?"

7/10

Gong Ji-Young "Nasze szczęśliwe czasy"

Wciąż mam wrażenie, że nie udało mi się w pełni odzwierciedlić tego, co zamierzałam. Wciąż czegoś brakuje. Cóż, może gdy przeczytam tą książkę kolejny raz (a na pewno to zrobię)...

Wydawnictwo: Kwiaty Orientu

Ilość stron: 314

Tak, jak już kiedyś wspomniałam, najpierw miałam okazję zapoznać się z mangą na podstawie tej powieści, a dopiero później dowiedziałam się o pierwowzorze. Oczywiście miałam pewne obawy odnośnie tego, jak znajomość mangi (więc i zakończenia oraz ogólnego przebiegu akcji) wpłynie na mój odbiór powieści, jednak chęć jej przeczytania była większa. Poza tym, czy od samego początku nie przewidywałam, że finał może być tylko jeden?

Yu-jeong ma trzydziestkę na karku, a za sobą już trzy próby samobójcze. Po tej ostatniej dostała wybór - mogła przez miesiąc uczęszczać na terapię lub towarzyszyć cioci Monice, zakonnicy, w jej cotygodniowych spotkaniach ze skazanymi na śmierć. Wybrała to drugie i tym oto sposobem poznała Yun-su oskarżonego o gwałt i trzy zabójstwa. Była pewna, że będzie do niego czuć niechęć i tak też z początku było. A jednak wraz z kolejnymi spotkaniami coraz trudniej było jej wykrzesać z siebie wrogość, zamiast której coraz częściej pojawiały się o wiele przyjaźniejsze emocje. Yun-su okazał się całkiem inny, niż przypuszczała - zamiast bezwzględnego łotra stał przed nią skruszony, wciąż jeszcze dość młody chłopak pozbawiony chęci do życia i jakiejkolwiek nadziei, któremu nie obce były próby samobójcze, choć już i tak został skazany na śmierć. Nie daje jej też spokoju myśl, że więzień jest w pewien sposób do niej podobny. Jak wielki wpływ na ich życie może wywrzeć ta znajomość? Czy będzie to zmiana na lepsze?

"Po raz pierwszy zrozumiałam, że zbrodnia, jak słowa, które zostaną wypowiedziane, nigdy nie znika. Nie przemija jak powiew wiatru, który pojawia się nagle, pozostawiając jedynie znikomy ślad."

Miesiąc mija, a jednak Yu-jeong przez splot pewnych wydarzeń nie przestaje odwiedzać seulskiego więzienia. Stawia jednak warunek - nie interesują jej żadne grzeczności czy omawianie pogody, oczekuje prawdziwej rozmowy. Szczerość za szczerość. W ten sposób ich relacja stopniowo się pogłębia, a spotkania przybierają coraz bardziej osobisty charakter. A nie tylko Yun-su ma swoje demony. Coś przecież musiało sprawić, że Yu-jeong od wszystkich się odcięła i trzykrotnie targnęła na własne życie. Coś, co odebrało jej wiarę w ludzi i chęć do dalszego życia.

Czy piękna i bogata, jednak zgorzkniała kobieta i zrezygnowany więzień mogą stać się dla siebie nawzajem oparciem? Czy zdołają rozliczyć się ze swoją przeszłością? Obojgu było ciężko, oboje doświadczyli czegoś, co w dużym stopniu ukształtowało ich obecne ja. Tu nic nie jest czarno-białe. Każdy ma swoje racje, swoje winy, może zarówno ranić, jak i być ranionym. Zasługiwać na współczucie, jednocześnie będąc obiektem czyjeś nienawiści. To historia do bólu prawdziwa, pełna różnego rodzaju niesprawiedliwości i właśnie przez to tak okrutna i wzruszająca. Czy właściwym jest na nowo rozpalić chęć życia w skazanym na śmierć? I czy prawo to jest w ogóle słuszne? Na to odpowiedzcie sobie sami.
Powieść Gong Ji-young potrafi wywołać wiele emocji - smutek, współczucie, żal, rozgoryczenie, ale także radość i pełno wzruszeń. Znajdziemy tu sporo przemyśleń obojga naszych bohaterów, których sposób myślenia został świetnie odwzorowany. Jest też mowa o wierze, karze śmierci i wielu innych tematach.

Książka składa się z występujących naprzemiennie rozdziałów z perspektywy Yu-jeong, różnorodnych, wpasowujących się w jej tematykę cytatów oraz niebieskich karteczek, z których dowiadujemy się, jak wyglądało życie Yun-su. Bardzo spodobał mi się ten nietypowy układ treści. Było to moje pierwsze spotkanie z literaturą koreańską i z pewnością nie ostatnie. To prawdziwy powiew świeżości pośród tak wielu podobnych do siebie zachodnich powieści, którymi jesteśmy obecnie zalewani. Smutek, radość, nadzieja, ale także jej brak oraz cała gama innych emocji, a to wszystko bez zbędnego moralizatorskiego tonu. "Nasze szczęśliwe czasy" to książka, z którą z pewnością warto się zapoznać.

"Tylko ktoś, kto był kochany, potrafi kochać. Tylko ktoś, komu wybaczono, potrafi wybaczyć. Teraz to rozumiem."

10/10

Podsumowanie anime na lato 2014

W tym sezonie znalazło się sporo serii z naprawdę ciekawą oprawą muzyczną, tak więc zachęcam do posłuchania wskazanych utworów. A jakość całej reszty? Na to też za bardzo nie narzekałam.

Aldnoah.Zero

Ilość odcinków: 12

Ocena: 7

Nie miałam jakiegoś konkretnego powodu, by zdecydować się na to anime, jednak planowałam przekonać się do mechów, a że akurat ta seria się trafiła... Ostatecznie okazało się, że był to dobry wybór. Niewzruszona postawa Inaho może denerwować, jednak da się to przeżyć. Spodobało mi się z kolei zachowanie księżniczki, która, choć z początku nieco denerwująca, nie robiła sobie żadnych wymówek, zamiast tego po prostu akceptując rzeczywistość i swoje przewinienia.
Z początku losy bohaterów śledziłam ze średnim zainteresowaniem, ale wraz z rozwojem akcji robiło się coraz ciekawiej. Zakończenie przywodzi mi na myśl to z Hamatory - tutaj też twórcy postanowili zostawić nierozwiązane wątki, by zachęcić widzów do obejrzenia drugiej serii.  Cóż, trochę to irytujące, ale mam nadzieję, że będzie warto.
Podoba mi się kreska. Muzyka też jest niczego sobie, zwłaszcza opening w wykonaniu Kalafiny i drugi ending, w którym zaskoczeniem były dla mnie niemieckie zwroty.

Ao Haru Ride

Ilość odcinków: 12

Ocena: 7-

Shojo to raczej nie moja bajka, jednak uznałam, że to anime mogłabym obejrzeć. I muszę przyznać, że się nawet wciągnęłam. Zachowanie bohaterów jest naturalne i dobrze uzasadnione, przynajmniej z początku, bo potem mogłabym się już nieco spierać. Poza tym kreska jest całkiem ładna, a pastelowe kolory bardzo dobrze tu pasują. A muzyka? Mogło być lepiej, ale i tak nie narzekam, opening wpada w ucho.

Barakamon

Ilość odcinków: 12

Ocena: 7

Zapowiadała się całkiem sympatyczna obyczajówka i taka też właśnie była. Charakteryzujący tą serię humor bardzo przypadł mi do gustu, niejednokrotnie zaśmiewałam się z wydarzeń których uczestnikami byli nasi przesympatyczni bohaterowie. Poza tym znalazło się też sporo okazji do bardziej życiowych rozważań, naturalnie wplecionych w akcję. Także w tej serii na uwagę zasługuje dobrze dobrana muzyka - wpadający w ucho opening i całkiem niezły ending.

niby taka mała mieścina, a nawet fujoshi się znalazła (chociaż towarzyszący temu humor nie wydawał mi się już taki zabawny, jak w innych sytuacjach) ;P

Gekkan Shoujo Nozaki-kun

Ilość odcinków: 12

Ocena: 8

Prawdopodobnie nie zdecydowałabym się na to anime, gdyby przy gatunku nie widniał napis shounen, co pozwalało mi sądzić, że nie będzie to całkiem naiwna, przesłodzona historyjka, choć mimo to nie obyło się bez pewnej dozy tępoty. Na początek kolejny raz pochwalę opening i humor, który i w tym przypadku był świetny. Znalazło się też trochę informacji o tworzeniu mangi. Co prawda Sakura pozwalała sobie od czasu do czasu wyobrażać sobie nie wiadomo co, jednak Nozaki nieustannie sprowadzał ją na ziemię. Kolejnym atutem są bohaterowie - zabawni, nietypowi i bardzo sympatyczni, bez których cała ta seria straciłaby sens.

Haikyuu!!
Ilość odcinków: 25
Ocena: 8

kontynuacja poprzedniego sezonu

Haikyuu!! wciąż świetnie się oglądało, a że niejednokrotnie nie mogłam się doczekać polskich napisów, to decydowałam się na angielskie. Przesympatyczni bohaterowie sprawiali, że ciężko było się z nimi rozstać.
Muzyka nie podobała mi się już tak bardzo jak poprzednio, jednak nadal była całkiem niezła. Z chęcią obejrzałabym kontynuację.

Kuroshitsuji: Book of Circus

Ilość odcinków: 10

Ocena: 7

Z początku miałam wątpliwości, jednak im bliżej było pierwszego odcinka, tym bardziej rosła moja ciekawość. Miło było znów zobaczyć znanych już bohaterów, jednak od czasu do czasu twórcy przesadzali z przypominaniem widzom, jaki to Sebastian jest idealny i niezastąpiony. -,- Na szczęście mamy naszych cyrkowców, którzy również potrafią skupić na sobie uwagę.

Od strony graficznej może nie zachwyca, ale jest całkiem poprawnie. Poza tym soundtrack również jest niczego sobie, a i animacja z openingu (endingu w sumie też) jest mocną stroną tego anime. Teraz tylko czekać na Book of Murder.

Love Stage!!

Ilość odcinków: 10

Ocena: 5

Czytałam mangę, więc wiedziałam czego się mniej więcej spodziewać. No i byłam ciekawa, co z tego wszystkiego wyjdzie. Sporo scen zostało dodanych - i to raczej dobrze, bo urozmaiciło to tą produkcję, choć mnie nie zachwyciły. I... właściwie nie wiem, co jeszcze mogłabym na temat tego anime dodać. Ot, obejrzałam i nie zapisało się jakoś szczególnie w mojej pamięci.

W tym sezonie znalazło się sporo anime z dobrą ścieżką dźwiękową, tak więc "Love Stage!!" nie wyróżnia się zbytnio na tym tle, jednak przyznam, że opening i ending wpadają i ucho.

Persona 4 the Golden Animation
Ilość odcinków: 12
Ocena: 4

Co prawda słyszałam, że ta seria nie ma wiele wspólnego z poprzednią i równie dobrze można ją obejrzeć nie znając "Persona 4 The Animation", jednak nie zmienia to faktu, że z początku byłam dość zdezorientowana. Poza tym po tej całej historii z wejściem do telewizora zrobiło się dość zwyczajnie i przez dłuższy czas tak pozostało (nie licząc marnych prób odzyskania wspomnień Marie), a i bohaterowie nie zachwycali. Zwłaszcza Marie była dość niemrawa.
Rozpoczęcie tego anime bez znajomości pierwszej części, czy choćby założeń fabuły (względnie gry) było jednak kiepskim pomysłem. Nie tego się spodziewałam, więc byłam nieco rozczarowana. Jak dla mnie po prostu wiało nudą (nawet jeśli od czasu do czasu coś się jednak działo), a gdy już coś zaczynało się dziać, to często nie mogłam zorientować się w sytuacji.

Sailor Moon Cristal
Ilość odcinków: 26

Od razu zaznaczam, że do Sailor Moon nie żywię żadnego sentymentu. Oczywiście zdaję sobie sprawę ze sławy tego tytułu, jednak do tej pory obejrzałam tylko jeden odcinek tego anime i nie planowałam kolejnych. Gdy dowiedziałam się o nowej, odświeżonej wersji, zgodnej ze starszą, postanowiłam po prostu skorzystać z okazji i zapoznać się z tym tytułem.
Co prawda (sama nie wiem dlaczego) myślałam, że będzie miało tylko 12 odcinków, no ale mówi się trudno. Chwilami bardziej przypominało amerykańskie animacje, w niektórych momentach, np. przy przemianie bardzo przypominały chociażby Winx.
Tę serię wolę pozostawić bez oceny.

Space☆Dandy 2nd Season

Ilość odcinków: 13

Ocena: 6+

Dość przyjemnie oglądało mi się pierwszą serię (choć nie obyło się bez nudnawych momentów), nawet fanserwis mi szczególnie nie przeszkadzał, więc zdecydowałam się i na kontynuację. I tym razem odcinki były dość nierówne - raz lepsze, raz gorsze, jednak pośród kilku dennych historii znalazły się też te ciekawsze. Muzyka została ta sama, a że podobała mi się, to nie miałam nic przeciwko.
Co mnie tym razem zaskoczyło? To anime miało koniec! Spodziewałam się, że fabuła pozostanie całkowicie epizodyczna, tymczasem w ostatnim odcinku twórcy porwali się na pewien wysiłek, a nawet spletli pewne wcześniejsze wątki. I przyznam, że było to całkiem pozytywne zaskoczenie.

Tokyo Ghoul

Ilość odcinków: 12

Ocena: 7

Co tu wiele pisać? Po prostu zapowiadało się ciekawie. W głównej mierze po prostu uległam całemu temu szumowi wokół tej serii. Ale było warto.
W międzyczasie zaczęłam czytać też mangę i choć z początku starałam się nie wyprzedzać za bardzo, ostatecznie nie wytrzymałam i zawędrowałam z fabułą o wiele dalej niż w anime. Gdyby nie to, oceniłabym je pewnie nawet lepiej, a tak widzę, że zwłaszcza końcówka została potraktowana nieco po macoszemu, pominięto pewne fragmenty i całość skończyła się nagle, co niezbyt mi się podoba.
Tak czy inaczej, anime wypadło całkiem nieźle. Zarówno kreska, jak i soundtrack bardzo mi się spodobały, a "Unravel" zasłużyło na miano mojego ulubionego openinu w tym sezonie. Świetnie prezentuje się też ending - zarówno pod względem graficznym jak i muzycznym.

Yami Shibai Second Season

Ilość odcinków: 13

Ocena: 5

Oglądałam pierwszy sezon i choć nie wszystkie historie były straszne , to i tak było całkiem ciekawie. Poza tym każda z nich trwa tylko cztery minuty, a więc niewiele. Skończyło się na tym, że niecierpliwie wyczekiwałam pierwszego odcinka, a że nie doczekałam się go po polsku, ostatecznie całą serię obejrzałam po angielsku.
Kreska jest dość nietypowa, a animacja bardzo oszczędna, ale podoba mi się. Pasuje to do przedstawianych historii. Podobnie jak głos narratora, Tsudy Kanji. Żałuję, że nie występuje w innych seriach, bo chętnie bym go posłuchała.

Zankyou no Terror

Ilość odcinków: 11

Ocena: 7

Całkiem ciekawy pomysł na anime. Podobało mi się też wykorzystanie motywów mitologicznych, jednak ostatecznie spodziewałam się po tej produkcji nieco więcej. Mimo to nie narzekam, z chęcią spędziłam przy niej czas. Sama historia była niczego sobie, nie mogę się jednak oprzeć wrażeniu, że wybrany przez bohaterów sposób na ujawnienie prawdy był przesadzony, niepotrzebny, choć zdecydowanie widowiskowy.
Lisa bywa dość lekkomyślna, sama podejmowała decyzje, nie przypuszczając, że mogą wyrządzić więcej szkód niż pożytku, co nie działało na jej korzyść w moich oczach.
Opening bardzo klimatyczny, jeden z lepszych, a i ending w wykonaniu Aimer ma coś w sobie. Kreska też była niczego sobie.

Serie porzucone

Free! 2: Eternal Summer
Ilość odcinków: 1/13

Cóż, miałam się za drugą serię nie zabierać, ale po zobaczeniu obrazków i gifów z pierwszego odcinka wprost nie mogłam się powstrzymać. A potem ot tak mi przeszło i pomimo myśli o kontynuowaniu oglądania, która od czasu do czasu przychodziła mi do głowy, na pierwszym odcinku postanowiłam zakończyć.

Re:  Hamatora

Ilość odcinków: 1/12

Z pewnością nie byłam jedyną osobą, która zdecydowała się na drugi sezon Hamatory jedynie przez wzgląd na niespodziewane zakończenie pierwszej serii. A jednak ostatecznie okazało się, że to dla mnie za mało, by dalej brnąć w to anime. Może jednak kontynuacja okazała się lepsza? Tego nie miałam okazji sprawdzić, ponieważ uniemożliwił mi to całkowity brak chęci na obejrzenie chociażby jednego odcinka więcej.

A. Chistie "Pułapka na myszy"

Wydawnictwo: Prószyński i S-ka

Ilość stron: 144

Gdy poprzednio postanowiłam wypożyczyć jakąś krótką książkę Christie, dopiero po powrocie do domu zorientowałam się, że jest to zbiór opowiadań. I tym razem niewiele do tego brakowało, jednak w porę to zauważyłam i już z pełna świadomością wzięłam "Pułapkę na myszy" ze sobą. Tak więc dumna z siebie zaczynam czytać. Aż tu nagle przy drugim opowiadaniu pojawił się zgrzyt. Okazało się, że cztery z ośmiu przedstawionych tu historii czytałam już w "Śmiertelnej klątwie". Wiem, że po części sama jestem sobie winna, skoro zignorowałam znajomo brzmiące tytuły, ale jednak pewna uraza zostaje.

Nowo otworzony przez młode małżeństwo pensjonat, pierwsi goście, dwóch niespodziewanych przybyszów i zamieć, która odcięła całe to towarzystwo od świata zewnętrznego. Dodajmy jeszcze niedawną zbrodnię w Londynie, mordercę czyhającego na kolejną ofiarę i jeden z tych z pozoru niewinnych, a jednak dziwnie niepokojących dziecięcych wierszyków - "Pułapka na myszy" gotowa. Pomimo zaledwie 60 stron (czyli i tak jest to najdłuższe z opowiadań) na poprowadzenie akcji, autorce w iście mistrzowski sposób udało się zbudować napięcie, poczucie niepewności i wywołać, zarówno u bohaterów, jak i u czytelnika szereg podejrzeń. A ostatecznie także kompletnie wywiodła mnie w pole.

Do znanych mi już wcześniej opowiadań nie będę wracać (choć były nawet niczego sobie). Wspomnę tylko, że łączy je osoba panny Marple. Z kolei z pozostałymi trzema powiązany jest Herkules Poirot, o którym zdecydowanie za rzadko miałam okazję czytać. Odkryte przez przypadek morderstwo, sprawa pewnego porwania oraz historia dowodząca siły ludzkich przyzwyczajeń - oto z czym będzie się musiał zmierzyć.

Pierwsze i jednocześnie najdłuższe opowiadanie czytało mi się świetnie. Z kolei reszta... Cóż, nie były złe, jednak dziesięć stron nie wystarczyło, by zbudować właściwe napięcie, czy potrzymać czytelnika nieco dłużej w niepewności. Zagadki kończyły się, zanim czytelnik zdołał się nimi w pełni zainteresować. A to odebrało im sporo czaru, zamieniając w zwykłe czytadła na wolną chwilkę. Mimo to nie narzekam. Wygląda na to, że znów utwierdziłam się w przekonaniu, że wolę powieści Christie od jej opowiadań (w każdym razie tych krótszych). Czy sięgnąć po "Pułapkę na myszy"? Decyzja należy do Was, jednak uważam, że warto zapoznać się przynajmniej z tytułowym opowiadaniem.

"Czyż mogę komukolwiek udowodnić, że nie jestem zbrodniczym maniakiem? Nie, nie mogę.
Bardzo trudno udowodnić, że kimś się nie jest."

6/10