T. Canavan "Szepty dzieci mgły"

Wydawnictwo: Galeria Książki  |  Liczba stron: 208

Biorąc pod uwagę to, jak długie i bogate w wydarzenia są powieści Trudi Canavan, nie dziwię się, że rzadko tworzy opowiadania (co sama przyznaje w przedmowie). Mimo to wystarczyło ich do stworzenia tego zbioru, tak jak i pozostałe dzieła autorki przepełnionego magią w najróżniejszych jej odsłonach.

Pierwsze odpowiadanie, od którego tytuł wziął cały zbiór, dotyczy pewnej sory (jak się wkrótce dowiedziałam, osoby posługującej się magią), która porzuciła swoje dotychczasowe zajęcie. Ze względu na to, że zostajemy wrzuceni od razu na głęboką wodę, niezrozumiałe z początku pojęcia i okoliczności mocno dezorientują, jednak z czasem można się w tym wszystkim połapać. Akcja "Markietanki" rozgrywa się gdzieś pośród kolejnych pól bitewnych, w świecie pogrążonym wojną za sprawą pełnego ambicji króla-czarownika. Tymczasem w jednym z żołnierskich namiotów pomieszkuje Kala, która nie jest zwykłą dziewczyną do towarzystwa. A więc kim? Sprawdźcie. W "Przestrzeni dla siebie" napisanej w formie pamiętnika przenosimy się do świata współczesnego, by przekonać się, że nawet tam może istnieć magia. Magia, która może się stać wielką szansą, jednak należy się liczyć z jej konsekwencjami. I jeszcze pewne niezwykłe "Biuro Rzeczy Znalezionych", z którego lepiej korzystać uczciwie.

"Vorl jest jak miecz, którego używa się i wyrzuca, kiedy się stępi. Doradcy są niczym zwoje albo księgi - korzysta się z nich wiele razy. Nie uderzysz wroga książką i nie pójdziesz następnie radzić się miecza, prawda?"

Pośród opowiadań znalazło się także jedno ze świata Czarnego Maga - "Szalony uczeń", które rozgrywa się na długo przed właściwą akcją trylogii, a dotyczy wydarzeń, które doprowadziły do zakazu używania wyższej magii w Imardinie. Od dawna zastanawiałam się, jakie były to okoliczności - teraz w końcu wiem i myślę, że będzie to interesująca ciekawostka dla każdego, kto poznał Trylogię Czarnego Maga. Świetnym pomysłem było też umieszczenie po każdym z opowiadań posłowia, w którym autorka wyjaśnia na przykład, co ją zainspirowało, co sprawiło, że się na nie zdecydowała, choć zwykle woli skupiać się na powieściach i tak dalej.

Zaskoczyło mnie to, jak grube strony i dużą czcionkę ma ta książka. Czyta się ją więc nawet szybciej, niż przypuszczałam i chociaż nie do końca podoba mi się takie sztuczne nadawanie objętości (ale to już tylko moje marudzenie), to jednak w ogólnym rozrachunku wygląda to naprawdę dobrze.

Trudi Canavan przyzwyczaiła mnie do długich, pełnych szczegółów historii i przewijających się przez nie prędzej czy później wątków miłosnych, dlatego jej opowiadania były dla mnie czymś nowym. Zdecydowanie wolę ją w pełnowymiarowych powieściach, przy których mam wiele okazji do zżycia się z bohaterami i przez dłuższy czas nie muszę się obawiać, że książka za szybko się skończy, jednak ten zbiór opowiadań również mi się spodobał. Może nawet kiedyś przeczytam go jeszcze raz.